Onderwijs

Creative Company Conference 2009: Amnon Levav en Sir Ken Robinson

by Leave a Comment

Ccc De CCC 2009 op 26 mei jl. in het Muziekgebouw aan ‘t IJ in Amsterdam was de moeite waard, uitstekende sprekers over creativiteit en innovatie. Tevens enkele boeiende testimonials van innovatieve bedrijven, o.a. een chocolade maker TCHO. Ruwweg twee vragen stonden centraal in het programma. Welke randvoorwaarden moet je scheppen voor creativiteit en innovatie? Hoe zorgen we ervoor dat onderwijs het breed exploreren en ontwikkelen van talent en passie ondersteunt, in plaats van het er langzaam uit te knijpen?

Innovatie werd door Amnon Levav van SIT (Systematic Inventive Thinking) gedefinieerd als ‘The ability to think and act differently’. Onderzoek dat Sir Ken Robinson aanhaalde wees uit dat 98% van kinderen tussen 3 en 5 jaar ‘ bilateral thinkers’ bleken. Diezelfde groep werd op leeftijd 8 tot 10 getest en de score was nog maar 40%. Op leeftijd 15 tot 18 daalde dit cijfer tot 15%. Onder 100.000 25+ers bleek slechts 2% de norm als ‘bilateral thinker’ te halen. Opleiding zorgt er kennelijk voor dat ons vermogen open naar een vraagstuk te kijken snel kleiner wordt.

Sir Ken
Tja wat kan ik nog over deze man zeggen? Het was een voorrecht om Sir Ken Robinson na vele online video’s en podcasts live te zien en te horen. Een begenadigd
verteller, een broos voorkomen en een enorme natuurlijke autoriteit. Zijn boodschap is al vaak samengevat en online weergegeven. De kern van zijn meest recente boodschap, vastgelegd in zijn boek ‘The Element’, is dat veel te weinig mensen werken en leven op het kruispunt van hun talenten en passie. We herkennen allemaal het gevoel dat we ‘in ons element zijn’. Tijd verstrijkt ongemerkt, je raakt niet vermoeid maar krijgt juist energie van wat je doet.

Veel mensen weten helemaal niet wat hun talent is en onze onderwijssystemen zijn er niet op ingericht om die te helpen ontdekken en ontwikkelen. Ons huidige
systeem beoogt onze jeugd zo efficiënt mogelijk een set met standaard vaardigheden aan te leren op een standaard manier. Val je daar buiten dan heb
je pech gehad, en als je daar opstandig van wordt dan krijg je medicijnen. Daar draait Sir Ken wel een erg kort bochtje maar zijn punt is duidelijk en
herkenbaar. En niet alleen leerlingen lijden daaronder, ook hardwerkende goedbedoelende docenten zitten opgesloten in dit systeem.

Varieteit in het Onderwijs
Mijn collega Frans Schouwenburg vertelde laatst dat hij docenten altijd vraagt of ze tevreden zijn over het onderwijs dat ze geven. Vrijwel altijd is het antwoord nee, men is zich terdege bewust van de didactische noodzaak variëteit te bieden in de les. Maar in de praktijk komt dit er niet van.
Digitaal Leermateriaal en ICT hulpmiddelen bieden de mogelijkheid die variëteit wel te bieden. Maar belangrijker nog is een omslag in het denken over onderwijs, de organisatie van onderwijs en de kerntaak van onze onderwijzers. Een innovatie in onderwijs die heel veel creativiteit vergt van ons allemaal. De wereld waarop ons onderwijs de jeugd voorbereid kan trouwens ook wel een paar nieuwe inzichten gebruiken, maar juist dat begint natuurlijk bij eenieders opleiding!

Amnon Levav, Systematic Inventive Thinking

Amnon picTerug naar de conferentie. Amnon Levav gaf in een interactief verhaal met wat confronterende oefeningen (leg je buurman uit welke ideeen je hebt opgedaan zonder te praten of schrijven) enkele eye-openers over randvoorwaarden voor innovatie.

  • Constraints enhance innovation: er is zoiets als teveel vrijheid of te weinig context, kies specifieke kaders en het is gemakkelijker met goede nieuwe concepten te komen.
  • Brainstorming is BAD for you: een pijnlijke, vrijwel iedereen die ik ken plant een brainstorm als er nieuwe ideeen moeten worden gegenereerd. Groepsdeelnemers beperken elkaar echter vooral in het vrijuit denken en durven/willen niet kritisch zijn over suggesties van anderen hoewel ze weten waarom die nooit gaan werken vanuit hun specifieke expertise.
  • Learn to follow your path of MOST resistance: vrijbreken van je bestaande overtuigingen, aannames, onbewuste vaste structuren in denken, interpreteren en handelen is pijnlijk en oncomfortabel.Toch liggen echt nieuwe ideeen voorbij dat discomfort.
  • Innovate INSIDE the box: gebruik wat je al hebt en innoveer daarbinnen, direct een goede constraint.

Hij waarschuwt ook voor ‘fixedness’, zowel functioneel, structureel als relationeel. Die fixedness helpt ons in het dagelijks leven, we weten waar dingen voor bedoeld zijn, als we ons dat voortdurend moeten afvragen wordt het een uiterst vermoeiende dag. We weten welke kledingstukken waarvoor bedoeld zijn, hoe deuren (meestal) opengaan, waar apparaten toe dienen etc. etc. Dat loslaten of nieuwe originele inzichten te krijgen is lastig maar noodzakelijk. Kijk naar zaken als algemenere ‘resources’ en zie hun bredere potentie.

Een voorbeeld van structural fixedness: iedereen herkent een kastje met knoppen aan de onderkant als een TV, knoppen aan de bovenkant maken het kastje een magnetron of wasmachine, hoe komt dat? De noodzaak om de knoppen onderaan te plaatsen omdat de buizen in de TV die zo warm maken dat de mechaniek van de knoppen bovenop zou smelten is 40 jaar terug al weggevallen met de introductie van de transistor.
Het loskoppelen van het frontje van de autoradio is een goed voorbeeld van het doorbreken van structural fixedness. Of de Ipod shuffle, waarbij het onmogelijk leek een goedkoper model te ontwikkelen en Apple op het idee kwam het scherm simpelweg helemaal weg te laten. Niks muziek kiezen, gewoon afspelen in willekeurige volgorde. Doorbreken van fixedness in meerdere opzichten.

Wanklank
De enige wanklank bij de CCC 2009 was het slechte voorzitterschap, alles liep uit, zelfs de koffiepauzes en lunch ;-) Dit gaf eenieder, met name de sprekers, een gehaast gevoel en leidde tot ruim een uur uitloop en het schrappen van diverse interessante onderdelen waaronder een discussie met Sir Ken. Jammer, maar door de kwaliteit van de sprekers bleef de dag goed overeind. En het is goed om een concreet verbeterpunt te hebben voor een volgende keer nietwaar?

Mike (Mei/2009)

Serious Games? Spelend Leren! @NIOC 2009

by Leave a Comment

Ik mocht de afsluitende keynote verzorgen op het NIOC congres op 8 april 2009.
Het verzoek van de organisatie was om een verhaal te houden over ‘Serious Games’.
Ik heb dat een beetje vrij ;-) geïnterpreteerd en kwam uit op het volgende verhaal (met dank aan frans, jetse en bas voor hun feedback!).


Voor welke wereld leiden wij jongeren op? Wat zijn de 21st century skills die ze nodig hebben, nu startend in groep 1 en in 2030 zoekend naar de eerste baan… Die baan zal naar alle waarschijnlijkheid veel flexibiliteit van hen vragen, alsook intensieve (wereldwijde) samenwerking met andere kenniswerkers. Als individu zul je steeds meer verantwoordelijkheid kunnen en moeten nemen. Thomas Friedman beschrijft dit (heel…) uitgebreid in zijn moderne geschiedenisboek “The World is Flat”. En Sir Ken Robinson heb ik wellicht al eens genoemd in dit verband B)

En wat is hun wereld nu? Ze maken achteloos gebruik van technologie, maar doorzien ze de consequenties? Sociale netwerken mogen zich verheugen in grote belangstelling, TV verliest snel terrein ten opzichte van tijd doorgebracht op Internet. Wat moet je daarmee in het onderwijs?

“We think with the objects we love, we love the objects we think with” – Sherry Turkle
Sherry turkle Terughoudendheid en enige scepsis jegens de huidige trends op Internet zijn begrijpelijk. Maar onderzoek van o.a. MIT professor Sherry Turkle (social studies of science and technology) wijst uit dat aansluiting op de leefwereld van jongeren belangrijk is. Ze verwoord dit prachtig: We think with the objects we love, we love the objects we think with.”

De wereld waarin jongeren nu leven bevat allerlei ‘Allways On’ communicatie middelen, inclusief online multi-player games waarin ze een zelfgekozen identiteit kunnen aannemen. Hiermee geven ze hun sociale leven mede vorm, ze denken en leren in die Allways On wereld. Nu moeten ze dat allemaal uitzetten en opbergen bij aankomst op school… Vervolgens vragen we onszelf af waarom de motivatie van leerlingen op school tanende is?! Iets zegt mij dat het blokkeren van hyves, youtube en myspace, het verbieden van mobiele telefoons, etc. geen houdbare strategie is. Niet als je jongeren betrokken wilt houden, aangehaakt bij hun onderwijs.

Wat heeft dit met Games te maken?

Bij nadere beschouwing blijken games terugkerende elementen te hebben die nauw aansluiten bij de leerdoelen voor de werkende mens in de toekomst. Deze moderne werker functioneert in wereldwijde, flexibele, losse samenwerkingsverbanden met veel eigen verantwoordelijkheid, creativiteit en initiatief.
Ik ben er, mede daarom, van overtuigd dat spelend leren de toekomst heeft. Enkele argumenten:

  • Games bevatten enkele gemeenschappelijke motiverende elementen:
    (Leren) samenwerken in (virtuele) teams, gezamenlijk werken aan concrete doelen, waarmee erkenning voor het behalen van resultaten en (de ontwikkeling van) vaardigheden kunnen worden verkregen.
  • Directe beloning danwel sanctie bij het leveren van prestaties of het begaan van een vergissing (i.e. in games brengen goede prestaties je naar het volgende ‘level’, slechte zetten je terug om het ‘level’ opnieuw te spelen tot je het wel beheerst).
  • Oefenen/trainen van het oplossen van complexe problemen/puzzels in stressvolle situaties (n.b. je zult maar een reuzentrol en/of vuurspuwende draak achter je aan hebben terwijl je de sleutelcode van de enige ontsnappingspoort probeert te achterhalen!).
  • En in het voorbijgaan doe je zeer relevante (werk)ervaring op in het onder druk samenwerken in teams…

Goede Match
Deze ‘skills’ passen opmerkelijk goed bij de eisen die de nieuwe (platte) wereld stelt gebruikmakend van de instrumenten waarmee jongeren in hun eigen wereld leven en functioneren! Ligt dit allemaal niet veel genuanceerder? Vast wel. Maar de geschiedenis leert ons dat we effecten op korte termijn altijd overschatten en op lange termijn altijd onderschatten.

De impact van de nieuwe (social) media op de wereld is groot en onderwijs kan/mag/zal zich daar niet aan onttrekken.

Mike (April/2009)

N.B.: Gebruikte bronnen in ‘Serious Games’ naast reeds genoemde:

Flexibel Onderwijs vereist Digitale Identiteit @CvI 2009 #Noordwijkerhout

by Leave a Comment

Op 25 maart jl. mocht ik een presentatie verzorgen tijdens de Managementconferentie 2009 georganiseerd door het Consortium voor Innovatie voor de BVE sector.
Het congres startte met een wat mij betreft zeer geslaagde keynote presentatie van Dr. Sanford C. Shugart, president van het Valencia Community College (65.000 studenten!) in Orlando, Florida.

Dr. Sanford C. Shugart
Zijn performance (een combinatie van verhalen, zang en poezie) was zeer authentiek en maakte daarom grote indruk op me. Zijn pleidooi om de jongeren (postmodernisten) als personen te behandelen i.p.v. klantnummers is me uit het hart gegrepen, zie de CvI weblog voor een uitgebreidere beschrijving.

Brug van postmodernisme naar aandacht voor de mens achter de gebruiker

Ik heb dankbaar vele bruggetjes gemaakt van zijn verhaal naar mijn presentatie over digitale identiteit van/voor leerling en docent. Er wordt veel te weinig rekening gehouden met de mens achter de gebruiker bij het inrichten van systemen en de toegangsprocedures die daarbij horen. Mensen begrijpen de systemen niet, maken fouten die hen vervolgens worden verweten en de systemen worden nog strenger beveiligd zodat die onzorgvuldige gebruiker geen risico vormt. Ja dat gaat werken… NOT!

Digitale Identiteit voor Modern Onderwijs
Ik betoog in mijn presentatie dat modern onderwijs de inrichting van een digitale identiteit vereist voor zowel de leerling als de docent. We praten al enige tijd over onderwijs op maat, competentie gericht, flexibel inspelend op behoeften en mogelijkheden van de leerling. Met digitale leeromgevingen als vanzelfsprekend onderdeel van dat toekomstbeeld.


Ok, maar wie is die leerling? Wat wil zij? Waar is ze goed in? Wat boeit haar? Wat doet ze buiten school? Kortom, wat is haar identiteit? Zonder dat kan op maat onderwijs niet worden geboden.
Wie heeft die kennis? DE docent? We zien steeds meer taken met verschillende profielen in ons nieuwe onderwijs: coach, begeleider, docent, etc. Daarnaast vormen digitale omgevingen een structureel onderdeel van nieuw onderwijs, de mensen in het onderwijs ontlastend.
Kortom, de (digitale) identiteit van de leerling moeten kunnen worden geraadpleegd, gedeeld en aangevuld door betrokkenen en systemen. Natuurlijk zijn leerling en ouders daarbij nauw betrokken!

Zo’n vaart zal het toch wel niet lopen?
Hoor ik u denken: is dit wel nodig?
Maar we kunnen toch niet anders? Hoe kunnen we een leerling engageren met onderwijs op maat als we ons niet werkelijk richten op diens identiteit? En haar daar niet actief bij betrekken? Anders kunnen we beter en goedkoper(!) voorgekookte vakkenpakketten en studierichtingen blijven aanbieden.

Ik ben ervan overtuigd dat het inrichten van een Digitale Identiteit voor elke leerling noodzakelijk is om modern onderwijs mogelijk te maken. Daarbij is die leerling zelf hard nodig. Wil ze niet? Vergeet dan op maat onderwijs, kies een standaard pakket en ga lekker in de klas zitten. Prima, niets mis mee!
Maar als die standaard knelt en wringt, niet goed past. Dan willen leerling en docent, ouders en school in gesprek over het onderwijs. Voor die unieke leerling en diens uitdagingen en mogelijkheden onderwijs samenstellen dat goed past, en daarmee leuk is, en uitdagend! En dat is, kijkend naar de situatie rond ons huidige onderwijs, zeer welkom volgens mij.

Wat moet ik doen om dit op mijn instelling in te richten?
De oplossing voor dit vraagstuk is geen pakketselectie of een projectinspanning. Om te komen tot een structurele voorziening m.b.t. identiteit is beleid nodig dat een kader biedt aan elk initatief binnen de instelling dat raakt aan de identiteit van de leerling of docent. Stap voor stap kan zo gewerkt worden aan een schoolomgeving die als vanzelfsprekend respectvol en slim omgaat met wat ze al weet van haar mensen en leerlingen. De belangrijkste aandachtspunten en het startpunt voor dat beleid heb ik toegelicht in mijn presentatie. Veel succes!

Mike (maart/2009)

P.S. Voor een nadere toelichting op mijn presentatie zie de notes in de powerpoint file. Al mijn presentaties bij slideshare (click op de titel) kun je downloaden om beelden of teksten opnieuw te gebruiken.

TeachMeet 2009 @NOT

by 2 Comments

De NOT 2009 zit er al weer op. Ik heb veel leuke en zeer uiteenlopende gesprekken gehad met allerlei mensen uit en rond onderwijs. Inspirerend, verassend en ook vermoeiend, na 3 dagen standbemensen was ik gesloopt! Respect voor de Kennisnet collega’s die nog 2 dagen doorgegaan zijn. Donderdag was mijn laatste dag op de stand, nog even de pennenbakken bijgevuld, pepermuntjes uitgepakt en door naar de allereerste TeachMeet in Nederland.

TeachMeet: een niet-conferentie zonder presentaties

Teachmeet2009
De TeachMeet is een informele bijeenkomst over technologie in onderwijs. Iedereen kan langskomen en vertellen over ideeën en ervaringen met onderwijs.

Een TeachMeet is een unconference, geen organisatie (een fruitmachine bepaalt de volgorde van sprekers), geen gedwongen structuur, powerpoint of keynote zijn in prinicpe verboden of boegeroep is je deel.
Eigenlijk is het een lange borrel onderbroken door hele korte (micro ==7 minuten) of extreem korte (nano == 2 minuten) niet-presentaties. Lees de spelregels op de wiki voor meer informatie over de weinige afspraken die er wel zijn.
Pikachu
Een detail om de sfeer te schetsen. Pikachu was de timer, iemand in het publiek stak de knuffel omhoog 30 seconden voor tijd, als de spreker bij het verstrijken van de timer niet klaar was kreeg ie pikachu naar z’n hoofd gesmeten ;-)  Het initiatief kwam van Fons van den Berg (Helikon Redactie, Training en Advies). Hij heeft de sponsoren gezocht en een leuke, informele opzet in elkaar gedraaid. Hulde!

Highlights onder de niet-presentaties
Alle verhalen waren de moeite waard, maar het zou ook een prestatie zijn om in 7 minuten al te vervelen, talenten daargelaten… Voor mij sprongen eruit:

  • Joek van Montfoort over Scratch, een visuele programmeertaal ontwikkeld @MIT die me erg aansprak. Hiermee kunnen kinderen spelenderwijs de basis van programmeren leren. Vooral voor niet-programmeurs is een beetje begrip voor het wispelturige proces van software ontwikkeling zeer nuttig. Op de TU Delft hebben ze al geweldige dingen gedaan met scratch.
  • Richard de Jong was de onthulling van de avond met zijn inspirerende verhaal over het spelenderwijs wekken van belangstelling voor technisch onderwijs. Hij vertelde hoe hij kinderen met zijn passie sterrenkunde boeide en ze intussen wiskundige en natuurkundige concepten leerde doorgronden. Zeer illustratief was dat hij uit zijn tijd liep en niemand pikachu wilde gooien. We wilden dat hij de rest van zijn verhaal vertelde.
  • Fons van den Berg brak een lans voor Apple’s ACOT2 concept, 6 principes voor onderwijs in de 21e eeuw. Een pleidooi om de leerling centraal te zetten en technologie, cultuur, emotionele ontwikkeling en de dynamiek van de nieuwe economie mee te nemen in het onderwijs.

Engage me revisited
Willem Karsenberg kwam nog eens terug op het incident bij ‘zijn’ Drenthe College waar toegang tot Youtube en Hyves werd geblokkeerd omdat studenten teveel afgeleid werden tijdens de les. Dit bleek op verzoek van docenten gebeurd te zijn! Blokkeren is geen oplossing, maar wat dan wel vroeg Willem zich hardop af.

Het antwoord lijkt me duidelijk: biedt leerlingen een boeiende les, laat ze spelend leren, betrek ze of verveel ze… Je probleem als docent is niet dat Youtube er is maar dat een willekeurige video daar kennelijk boeiender is dan jouw les. Of in elk geval dat het nut van je les niet duidelijk is voor de leerling. Die leerling boeien is overigens bepaald niet gemakkelijk, laat dat gezegd zijn. Maar laten we wel opletten dat we werken aan de oplossing van het juiste probleem. De TeachMeet zelf heeft mij er weer eens van overtuigd dat dit mogelijk is!

Mike (januari/2009)

Taal en Rekenen! = D8TN! SNPPI?

by 1 Comment

“De jeugd wordt steeds slechter in taal en rekenen. Sinds de invoering van nieuwe onderwijsmethoden gaat de kwaliteit steeds verder achteruit. Nieuwe onderwijsmethoden zouden eerst goed beproefd moeten worden!”.
Quote/Unquote de meeste critici over het ‘nieuwe’ onderwijs.
Maar laten we die ‘evidence based’ redenatie dan ook loslaten op de analyse van de oorzaak van de teruglopende kwaliteit. Zou het niet heel goed kunnen zijn dat jongeren gewoon niet meer zo overtuigd zijn van het nut taal te leren op een manier waarbij de nadruk o.a. ligt op netjes aan elkaar schrijven? Terwijl ze vrijwel niets meer schrijven met een pen… en dan overigens zelden hele woorden gebruiken… laat staan lidwoorden, hoofdletters, punctuatie, etc. En dat in een wereld die in toenemende mate door andere communicatie beheerst wordt?
Slam poet Rives illustreert in onderstaande korte video een prachtig sprookje in ‘moderne taal’:

Nu is dit geen pleidooi om jongeren maar niet meer te leren lezen, schrijven of spellen. Onze veronderstelling is immers evenmin onderzocht ;-) We doen jongeren echter zondermeer te kort als we Taal niet breder beschouwen in de context van de platte 2.0 wereld. Het doel van taalonderwijs is kinderen communicatievaardigheden aan te leren. Tot enkele decennia geleden kwam dat inderdaad neer op het lezen (consumeren) en schrijven (produceren) van schriftelijk vastgelegde informatie. Het schrift was uiteindelijk tot voor kort de enige manier om sowieso kennis overdraagbaar te maken. In het huidige professionele leven is dat nog steeds van belang maar evenzo geldt dat voor het consumeren en produceren van audio en video informatie. Steeds belangrijker ook wordt de vaardigheid jezelf of je werk te kunnen presenteren in het medium dat past bij je communicatie doel. Laten we Taal, de enigszins gedateerde implementatie van communicatie, dan ook niet te snel als leidend accepteren.

Voor rekenen geldt iets soortgelijks: jongeren beschikken vanaf steeds jongere leeftijd over een telefoon die veel krachtiger is dan de eerste personal computer die wij tijdens onze studie gebruikten… Daar zit inderdaad ook nog een rekenmachine in, waarom moeilijk doen? Hoofdrekenen en daarvoor tafels ‘automatiseren’ (in je hoofd stampen) kan nog steeds een functie hebben maar welke eigenlijk? Moet je eigenlijk weten hoe je eieren legt om te kunnen ruiken of ze stinken? Dat laatste is de kern: je moet samenhang en logica kunnen hanteren, je moet op een zeker abstractie niveau logisch kunnen redeneren! Maar het rekenonderwijs lijkt eerder een verzameling methodes uit het pre-rekenmachine tijdperk. Hoe dat tot een dieper inzicht in de achterliggende logica moet leiden wordt er nooit bij verteld.

Kortom:
Kijk bij de huidige uitdagingen in het onderwijs met name naar de nieuwe omgeving waarin kinderen uiteindelijk moeten functioneren! De idee dat een perfecte beheersing van de d’s, dt’s, tafels en aloude rekenmethodieken kinderen het beste voorbereiden op de uitdagingen van de snel veranderende mondialiserende wereld lijkt op zijn minst discutabel. Zorg er maar voor dat ze perfect leren communiceren en redeneren met de middelen die we nu hebben. Als iemand uiteindelijk via het middel ‘Taal’ gaat publiceren is het vroeg genoeg voor de verdere perfectionering van het schrijven, als je tekstverwerker dat dan al niet voor je doet!

—
Dit artikel is een coproductie  van hnzz (hans pronk) & mike (michael van wetering) /© 2008

Lifehack Audioboeken: The Cluetrain Manifesto

by Leave a Comment

Cluetrain-adioboek Lifehack: Audio Boeken

The Cluetrain Manifesto zou gedateerd moeten zijn, het is in 1999(!) uitgebracht. De uitzonderlijke kwaliteiten van de auteurs (Christopher Locke, Rick Levine, Doc Searls en David Weinberger) maken dat de reeds ingeloste voorspellingen geschiedschrijving blijken te zijn. Het merendeel van hun visie moet zich nog voltrekken. Al is het nu wel duidelijker dat het zo zal lopen…

Nu blijk ik me niet te vervelen in een gemiddeld jaar :-)
Mijn lifehack (slimmere manieren van werken) biedt echter een oplossing voor de overvloed aan must-reads. Veel van dit soort interessant werk is beschikbaar als audioboek. Mijn reistijd (45 minuten enkele reis) plus een paar files tussendoor is goed voor 2 van dergelijke boeken per week! Om beter te scoren op de hypo-meter mag je de boeken ook podcasts noemen B-)

Doc Searls – Markets are Conversations!

Als illustratie het verhaal van Doc Searls: Markets are Conversations. Doc vertelt hoe vroeger de 'markt' een gesprek was. De klant praatte met de verkoper, ging in gesprek over de koopwaar en kende de verkoper vaak al van reputatie. Op basis van die indrukken besloot de klant al dan niet tot een koop. In de periode van industrialisatie, massaproductie en marketing zijn we dat contact met de klant helemaal verloren.
Doc-searls-foto Doc illustreert dat heel mooi door te stellen dat 'to market' een werkwoord is geworden dat je mensen 'aandoet'. Je bent als aanbieder niet meer in geprek maar je probeert iemand iets te vertellen wat die niet wil weten of horen. Om dat toch voor elkaar te krijgen moeten die boodschappen steeds meer verpakt worden in vermaak of pseudo voorlichting. En wij maar zappen om te proberen dit te ontwijken. Om de 'axe in our heads' te vermijden, het planten van de onwillekeurige gedachte en ons onbewust toch tot een koopbeslissing aan te zetten.

Internet is de nieuwe Marktplaats

Het interessante inzicht dat Doc biedt is dat het Internet zich snel tot een prima alternatief ontwikkelt voor de vroegere markt waar klanten en aanbieders nog echt in gesprek waren. Je ziet dit ook overal gebeuren. Hoewel veel bedrijven het Internet zien als 'just another channel' om hun boodschap doorheen te duwen ('putting the axe in our heads') gebruikt de consument het Internet steeds meer om na te vragen bij omstanders in een markt wat ze vinden van het product en de verkoper.

Heb jij die laptop? Hoe bevalt ie? Gaat de batterij inderdaad 4 uur mee in de praktijk? Minder, hmm… jammer. En de support is die goed? Daarna pas wordt de koopbeslissing genomen. Het gesprek begint weer meer en meer plaats te vinden.

Snapt iedereen dit al?

Op het Internet van vandaag kun je ook zien dat succesvolle bedrijven het gesprek aangaan met hun klanten. Ze nemen deel aan de gesprekken over hun producten, komen te weten wat hun klanten verwachten en kunnen inspelen op wensen en klachten. Het ligt inderdaad erg voor de hand, maar let maar eens op hoeveel organisaties nog steeds staan te zwaaien met die bijl, wachtend op een kans om ons te verrassen. Intussen houden ze hun medewerkers binnen met hun firewalls en andere afschermingsmechanismen. Medewerkers moeten toestemming vragen om een blog te mogen schrijven of reacties te geven op fora waar over de producten van het bedrijf word gediscussieerd… Kansloos inderdaad.

Nieuwe Onderwijs: Gesprek tussen Leerling en Docent?

Een parallel met onderwijs is eenvoudig te maken. Ook het onderwijs heeft haar 'industrialisatie' fase gekend. Het heeft ons gelijke toegang tot onderwijs gebracht, maar het is tijd voor de volgende stap. In gesprek met de leerling(e) over toekomstdromen, talenten, etc. in plaats van verhalen vertellen die ze niet willen horen in vormen die ver af staan van hun dagelijks mediagebruik.

Mike (oktober/2008)